Lisa wilde nooit de zorg in, maar heeft nu haar plek gevonden: ‘Het zit denk ik toch wel een beetje in me’

Hoewel Lisa uit een ‘zorggezin’ komt, was het nooit haar plan om net als haar familie in de zorg te gaan werken. Na jaren in de horeca begon het toch te kriebelen. Het startte met een oproep op Facebook en nu, een jaar later, heeft ze de Nationale Zorgklas doorlopen en werkt ze inmiddels 20 uur per week bij zorgorganisatie Humanitas. Lees hier haar inspirerende verhaal!

Een oproep op Facebook

Lisa, 29 jaar, uit Rotterdam, werkte jarenlang in de horeca en besloot hier in maart 2020 mee te stoppen. Rond hetzelfde moment zag zij een oproep of Facebook om een mevrouw met alzheimer te helpen verzorgen. ‘Aly had 24/7 hulp nodig en de familie zocht hier een geschikt persoon voor. Dit leek mij heel interessant en leuk om te doen’, aldus Lisa.

Van maart tot december 2020 ondersteunde zij Aly in het dagelijks leven. ‘Ik sliep twee of drie dagen per week bij haar in huis. Ik hielp met schoonmaken, boodschappen doen, eten koken, en we hadden leuke gesprekken. Vanwege corona konden we helaas niet veel activiteiten ondernemen, maar de dagelijkse wandelingen en een tripje voor haar verjaardag naar Hotel New York waren fijne onderbrekingen’.

Dagelijks ritme

Lisa: ‘Aly hield zich vast aan een dagelijks ritme. In de middag dronken we altijd eerst een kopje thee met wat lekkers en rond vier uur was het tijd voor een glaasje (wijn). Ze noemde dat altijd een glaasje. En wat zoutjes van de banketbakker. In het weekend had ze altijd hazelnootschuim gebak in huis. Want zondag kwam haar zoon koffie drinken en daar wilde ze altijd iets lekkers voor in huis hebben. Aly was een echte gastvrouw en zorgde op sommige momenten meer voor mij dan ik voor haar. Hier genoot ze ontzettend van.’

Toen Aly in het najaar van 2020 een delier kreeg door een blaasontsteking, was het ondanks de 24-uurs verzorging thuis helaas niet meer mogelijk om daar te blijven wonen. Aly verhuisde naar een verzorgingstehuis. Lisa: ‘Hierdoor viel het werk voor mij natuurlijk weg. Maar na deze bijzondere periode wist ik één ding zeker: ik wou verder in de zorg. Toen ben ik bij de Nationale Zorgklas uitgekomen’.

Verrassende wending

Juist omdat haar hele familie al in de zorg werkt wou Lisa altijd een ander pad inslaan. Lisa: ‘Ik dacht altijd, ik stap niet in hun voetsporen, ik ga iets anders doen. Maar toch heeft de zorg mij steeds geïnteresseerd. Ik heb nauw contact met mijn oma’s, met wie ik toen zij nog thuis woonden veel tijd doorbracht. Maar ook nu zij beiden naar een verzorgingshuis zijn verhuisd bezoek ik hen regelmatig. Mijn vader is huisarts, mijn moeder is verpleegkundig specialist en mijn zusje studeert geneeskunde. Het zit dus denk ik toch wel een beetje in me.’

De training van de Nationale Zorgklas bracht Lisa weer een stap verder: ‘Hoewel er veel onderwerpen voorbij kwamen waar ik al kennis over had vanwege mijn ervaringen met Aly, was het erg leerzaam. Zeker omdat de groep heel divers was, en iedereen persoonlijke ervaringen met elkaar deelde. Je kon goed met elkaar sparren over kwesties en over wat in de praktijk nu wel en niet kan.’

Na de training werd Lisa gebeld door Extra handen voor zorg. ‘Ik kon kiezen uit drie locaties waar ze behoefte hadden aan ondersteuning. Ik besloot om bij Humanitas, locatie Akropolis, te starten. Het was dichtbij mijn huis en het leek mij een goede match.’

Een nieuw hoofdstuk

Hiermee startte een nieuw hoofdstuk in Lisa’s loopbaan. Inmiddels werkt zij 20 uur per week bij Humanitas als welzijnsmedewerker en gastvrouw. In de resterende tijd werkt ze voor een aannemersbedrijf, of is ze op haar fiets te vinden. Lisa wielrent namelijk ook nog op hoog niveau, en traint meer dan 10 uur per week.

Warm welkom

Al vanaf de eerste dag bij Humanitas voelde Lisa zich heel welkom en nuttig: ‘Eigenlijk ging het gelijk heel goed. Mede vanwege mijn eerdere werkervaring voelde ik me al snel op mijn gemak en kon ik praatjes maken met de bewoners. Na een week kende iedereen me wel, en mijn collega’s waren allemaal ontzettend blij dat ik er was. Het was dus zeker een warm welkom.’

Lisa ondersteunt haar collega’s en onderneemt verschillende activiteiten met de bewoners. ‘Bingo spelen, kruiswoordpuzzels maken, een wandeling, praatjes maken, het werk is heel divers maar altijd gefocust op aandacht besteden aan de bewoners’, vertelt Lisa. ‘s Ochtends helpt ze ook met de start van de dag. ‘Dit is vaak het drukste moment, iedereen schuift op hetzelfde moment aan voor het ontbijt. Dus daarin ondersteun ik mijn collega’s. Vervolgens probeer ik na het koffiemoment iets gezamenlijks te organiseren met bewoners’.

Corona

Hoewel alle bewoners inmiddels gevaccineerd zijn, zijn de regels in het verzorgingstehuis nog aardig streng. De mondkapjes blijven voorlopig op en wanneer een bewoner ziek is gaat hij of zij een aantal dagen in zelfisolatie. ‘Ik had gehoopt dat dit nu wat minder streng kon zijn. Maar ik begrijp de keuze. Onze locatie is vorig jaar heel zwaar getroffen door corona. Ik ben al blij dat er geen bezoekerslimiet meer is en ik hoop dat we binnenkort wat uitstapjes kunnen maken. Een museum bezoeken, of een rondje Rotterdam maken. Ik denk dat de bewoners daar heel blij van worden.’

Boodschap aan anderen

Lisa heeft haar overstap naar de zorg heel positief ervaren en is erg blij met haar werk. Wat zou zij anderen aanraden die werken in de zorg ook overwegen? Lisa: ‘Mijn ervaring is dat ouderen hun verhaal willen vertellen. Zeker voor degenen met dementie is dit soms lastig. Neem daarom de tijd voor ze, stel vragen over hun leven, of over hun werk. Oprecht interesse tonen is zo belangrijk. Als dit jou aanspreekt dan kun je met jouw inzet echt een waardevolle bijdrage leveren.’

Wil jij ook de zorg in?

Heeft Lisa haar verhaal jou geïnspireerd? Wil jij ook de zorg in? Bekijk dan de opleidingen en trainingen van de Nationale Zorgklas.